Η Ελίζα Μεριάνη βρισκόταν ξαπλωμένη μπρούμητα μπροστά στην είσοδο του Άλσους. Τα ξανθά μαλλιά της ήταν βουτηγμένα στο αίμα . Η επιθεωρητής Μέλια πλησίασε και γύρισε το πτώμα ανάσκελα. Το θέαμα ήταν αποτρόπαιο. Το πρόσωπο της Ελίζα Μεριάνη ήταν διαλυμένο. Η επιθεωρητής σκέφτηκε την τελευταία φωτογραφία της ανερχόμενης ηθοποιού που είχε δει. Σε ποιο περιοδικό να ήταν άραγε; Είχε θαυμάσει τα γλυκά χαρακτηριστικά του προσώπου της και το χαμόγελό της. Τώρα όλα ήταν μια μουτζούρα από αίμα και χώμα.
“Τελείωσε η σήμανση;”
“Ναι. Το μόνο που μπορούν να πουν με βεβαιότητα είναι ότι ο φόνος έγινε χτες το βράδυ και ότι ο δολοφόνος δεν είχε σκοπό να την κλέψει. Η τσάντα της βρέθηκε πεταμένη λίγα μέτρα πιο μακριά χωρίς να λείπει τίποτα. Η ταυτότητα, το κινητό και το πορτοφόλι της ήταν μέσα. Πιο πέρα βρήκαν τους Βατράχους, και τη συλλογή “Τρία Κρυφά ποιήματα” του Σεφέρη. Σε αυτό το ποίημα είχε έναν σελιδοδείκτη.” απάντησε η υπαστυνόμος Μπετίνη.
Η επιθεωρητής Μέλια κοίταξε το σελιδοδείκτη. Πόσο ζωντανό μπλε χρώμα είχε! Χαμογέλασε! Μια μελωδία αντιχούσε συνέχεια στα αυτιά της.